متخصصان پارک علم و فناوری خلیج فارس، دستگاه خوراک دهنده‌ای طراحی کرده‌اند که به وزن گرفتن میگوها در زمان بهره‌برداری و کاهش دوره پرورش آنها کمک می‌کند.

به گزارش خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مزارع پرورش میگو از حدود 15 استخر بزرگ 1.5 هکتاری تشکیل شده‌اند که مساحت زیاد آنها خوراک دادن به میگوها را بسیار سخت می‌کند.

اگر هر مزرعه به صورت میانگین 20 هکتار مساحت داشته باشد، برای غذا دادن به میگوها چند نوبت در روز، نیروی انسانی و وقت زیادی صرف خواهد شد که در عین حال بسیار هزینه‌بر است.

علیرضا زنگنه‌نژاد، ار اعضای شرکت سازنده این دستگاه‌ها در گفت‌وگو با خبرنگار فناوری ایسنا درباره مزارع پرورش میگو و مشکلات غذادهی به میگوها در این مزارع توضیح داد: استانهای خوزستان، بوشهر، هرمزگان و سیستان و بلوچستان به دلیل نزدیکی به خط ساحلی خلیج فارس پتانسیل بالایی برای پرورش میگو دارند که هر کدام از مزارع آنها در سال حدود 300 میلیون تومان برای خرید غذای میگو هزینه می‌کنند.

به گفته وی در کشورهایی مانند تایلند و چین که از رکوردداران پرورش میگو در دنیا هستند، برای غذا دادن به میگوها از دستگاه‌های خوراک دهنده (Feeder) استفاده می‌شود.

زنگنه‌نژاد معتقد است که استفاده نکردن از دستگاه‌های فیدر باعث بی‌دقتی در مقدار و زمان خوراک‌دهی به میگوها می‌شود و همین موضوع کیفیت و وزن مورد نظر میگوها را در زمان برداشت، پایین می‌آورد.

شرکت دانش بنیان وی با آگاهی نسبت به این موضوع، فیدری را طراحی کرده است که از نمونه‌های وارداتی آن از کشورهای آسیای شرقی، ارتقاء یافته‌تر و کارآمدتر است.

وی با اشاره به اینکه هر استخر در مزارع پرورش میگو به دو یا سه فیدر برای دانه‌پاشی نیاز دارد، خاطرنشان کرد: این دستگاه‌ها مخزنی برای نگه داشتن غذای میگو دارند و با کمک یک پنل قابل تنظیم، دانه های غذای میگو را به درون استخرها می‌پاشند.

زنگنه‌نژاد ادامه داد: پنل این دستگاه به دو شیوه قابل تنظیم است؛ نخست اینکه از طریق نرم افزاری که روی آن نصب شده برای شیوه کار خود برنامه‌ریزی می‌شود و دوم اینکه به وسیله اپراتور و با کمک صفحه نمایشگری که بر روی آن نصب است، به صورت دستی تنظیم می‌شود.

شاید کار این دستگاه و ساختار آن ساده به نظر بیاید اما برای مزارع میگو بسیار ارزشمند است.

طبق محاسبات سازندگان، این دستگاه می‌تواند با کاهش دادن هزینه‌های نیروی انسانی، تا 25 درصد در هزینه غذادهی به میگوها صرفه جویی کند.

همچنین دقت در میزان غذادهی و تعداد دفعات آن باعث می‌شود که میگو در زمان بهره‌برداری، درشت‌تر باشد اما مهمترین نکته در به کارگیری این گونه دستگاه کم شدن فصل رشد میگوها از حدود 130 روز به 105 روز است.

انتهای پیام

منبع:http://www.isna.ir

این روزها صید از مزارع پرورش میگو خوزستان ،که از حدود دو هفته پیش آغاز شده بود ،روزهای پایانی خود را میگذراند.فارغ از تمامی حرف و حدیث های رایج و بایدها و نبایدهای مرسوم (که حدود 10 سال است با اندکی تغییر همه ساله تکرار و دیگر نخ نما شده است)امسال شاهد وضع دیگری بودیم.

شاید نتوان به قطعیت گفت،اما می شود این احتمال را داد که ویروس پس از سالها جولان در مزارع میگوی خوزستان ،رام تر و آرام تر شده بود.نه اینکه ویروس ضعیف شده باشد بلکه به نظر می رسد اتکای به پست لارو تولید استان(حداقل تا جا افتادن سیستم کار در کنار بیماری وباور همگانی به اینکه اگر قرار باشد تولیدی انجام شود باید در کنار ویروس باشد)موجب کاهش وسعت بیماریزائی ویروس شده است.امسال کم نبودند مزارعی که از ابتدای بروز بیماری در استخرهایشان تا انتها  فرصت صید از استخرهای آلوده را داشته و خود نیز اذعان می داشتند که سرعت شیوع بیماری نسبت به قبل کاهش یافته است.

اما امسال نکته برجسته دیگری نیز مشاهده شد.آنانکه آماده سازی را امری دست چندم محسوب نمودند و آندسته از پرورش دهندگان که مدیریت آب را سهل پنداشتند،به سادگی تازیانه بیماری را بر پیکر مزارع خود نشاندند و دریغا که تجربه پر هزینه ای عایدشان گردید. 

منبع:http://abzistan.persianblog.ir

دکتر آدیسون ( سمت چپ ) در کنار طرح ابداعی خود

دکتر آدیسون یکی از محققین برجسته مؤسسه Agrilife در آمریکا به تازگی سیستم جالبی را برای پرورش میگو در محیطهای بسته(indoor)ابداع نموده است.

این سیستم مبتنی بر سامانه های آبراهه ای(Raceway)می باشد اما ابتکار قابل ملاحظه ای در نحوه به کارگیری این سیستم ها توسط وی اعمال شده است.

سیستم ابداعی دکتر آدیسون متشکل از مجموعه ای از آبراهه های چوبی دراز در چهار طبقه است که بیشتر، چیدمان تخت های کابین ملوانان در کشتی های بزرگ  را به ذهن متبادر می سازد.

پست لارو میگو ابتدا در بالاترین آبراهه ذخیره سازی شده و به موازات رشد،به ترتیب به طبقات پائینتر منتقل و در نهایت در پائین ترین طبقه صید میگردد.عمق این آبراهه های چوبی بین 5 تا 7 اینچ بوده و میزان تولید در این سیستم حدود 25 کیلوگرم در هر متر مکعب اعلام شده است.

دکتر آدیسون میگوید : با استفاده از این سیستم که میتواند بصورت تعویض آب صفر و یا تعویض آب مداوم راه اندازی و مدیریت شود،میتوان میگوهائی به وزن حدود 31.2 گرم تولید نمود.از مزایای دیگر این سیستم در اختیار داشتن میگو در تمام طول سال است.

با اینحال این طرح به تازگی ابداع شده و قرار است نخستین تجربه خود را در مقیاس تجاری ،در زمینی به مساحت 70000فوت مربع باتخمین تولید حدود 420تن در سال  ،پشت سر گذارد.

به گفته دکتر آدیسون،این سیستم نظارت و مدیریت بسیار دقیقی را طلب می نماید و از نظر ایمنی زیستی(Biosecurity)در سطح بسیار بالائی قرار دارد.  

منبع:http://abzistan.persianblog.ir/

متن خلاصه شده از کتاب میگو(منتشر شده در سال 2010 توسط انتشارات دانشگاه ناتینگهام)

George W Chamberlin

ترجمه:علی قوام پور از Global Aquaculture Advocate

شماره سپتامبر/اکتبر 2011

شاهکار دکتر Fujinaga

اولین پیشرفتها در زمینه تکمیل چرخه حیات میگوهای خانواده پنائیده در اسارت،د سال 1934 در ژاپن بوقوع پیوست.در این سال ،دکتر موتوسا فوجی ناگا(که به نام دکتر هودی ناگا نیز شهرت دارد)رئیس مؤسسه یاماگوچی در ژاپن،موفق به القای تخمریزی در میگوی پنئوس ژاپونیکوس و سپس تفریخ تخم و پرورش لارو تا مرحله مایسیس گردید.در طول دو دهه پس از جنگ دوم جهانی ،فوجی ناگا،فنآوریهای بنیادین را در مراحل تخمریزی ،تکثیر لارو و پرورش میگو را تبیین نمود بطوریکه اکنون نیز همین فنآوریها،اساس تکنولوژی تکثیر و پرورش میگو را در سراسر جهان تشکیل داده اند.

به این دلیل ،فوجی ناگا را "پدر تکنولوژی پرورش میگو" و ژاپن را مهد این صنعت شناخته اند.

دکتر I Chio Liao مدیر کل پیشین انستیتو تحقیقات شیلاتی تایوان،که در سال 1968 دانشجوی دکتر فوجی ناگا در دوره دکترای تخصصی بوده، در مورد استاد خود چنین ابراز عقیده کرده است:

"دکتر هودی ناگا برای تز دکترای خود با عنوان"تولید مثل،رشد و پرورش میگوی پنئوس ژاپونیکوس" را به جای زبان ژاپنی ،به زبان انگلیسی منتشر نمود.این نکته در آن زمان بسیار نامتعارف و غیر معمول ، اما نشان دهنده دیدگاه جهانی او بود. به علاوه ایشان تلاش ویژه ای نمود تا دانشجویان ،کارشناسان و محققین بسیاری را تربیت کند تا مبانی این فنآوری را شکل داده و در سراسر جهان ترویج نمایند.در واقع رؤیای او ،تبدیل میگوی پرورشی به منبع غذائی قابل اتکا در سراسر جهان بود.".

دکترFujinaga(سمت راست) در کنار دانشجوی دوره دکترا I Chio Liao

منبع:http://abzistan.persianblog.ir/

وقتی میخواستم تیتر این پست رو انتخاب کنم اول ،یک دور ،خاطرات سالهای گذشته و ایامی رو که بر این استان (از دیدگاه یه شیلاتی)گذشته مرور کردم.خواستم عنوان رو سالهای خاکستر بذارم،دیدم نه بابا از اون عناوین تارکوفسکی میشه.خواستم تیتر بزنم صد سال به از این سالها دیدم خیلی به عید مونده تازه اینجوری خاطره عید و شادیاش رو خراب میکنم.خلاصه این عنوان رو انتخاب کردم تا یک کمی به اونچه امروز احساس کردم حداقل نزدیک باشه.منظره ای که شاید نشه بدون مرور گذشته دلیل قانع کننده ای براش پیدا کرد.

امروز  مأموریت رفته بودم منطقه هندیجان.شهری که بیش از هر چیزی دوستای خوبی که از قدیم اونجا دارم برام عزیزش کرده.توی این مأموریت باید به اراضی ساحلی منطقه هندیجان سرکشی می کردیم.اراضی بکری که امروز برای  اولین بار به دیده آبزیانی میدیدمشون.زمینهائی که در حاشیه خلیج فارس آروم گرفته بودن و آغوش بازکرده بودن تا اینهمه جوون جویای کار رو مشغول کنن.اراضیی که به دلیل کلاس خاکش جون میده برای پرورش میگو.اونم نه در کنار خور با اون سطح بالای تروفی بلکه در کنار آب الیگو تروف خلیج یعنی همون چیزی که پرورش میگو امروزه نیاز داره.

از همونجا تا آبادان که میومدیم به این فکر کردم که اگر این زمینا توی استان دیگه ای بود الان همینجور بایر و دست نخورده میموند؟مگر در استان همسایه ، بوشهر ،از همین جنس زمینا زیر کشت میگو نرفته؟توی همین سئوالات و خیالات بودم که ذهنم رفت به مکانیابی سالهای ابتدای دهه هفتاد.وقتی گروههای مختلف غربی و شرقی و داخلی و خارجی اومدن مکانیابی برای پرورش میگو در جنوب.به این فکر میکردم که چی شد چوئبده معرفی شد؟چی شد که هندیجان از قلم افتاد؟چه اتفاقی افتاد که اراضی بین جزرومدی در کنارمصب (با اینهمه مشکلات احداث و هزینه های اجرائی)درچوئبده دیده شد و اراضی حاشیه دریا در امامزاده عبداله و بوطاهری و رگ سفید در نقطه کور قرارگرفت؟بعد از اون چی؟چرا  هزاران هکتار زمین شوره زار ساحلی هنوز هم از قلم می افته ولی حاشیه رودخانه زهره(با اون بحثای خاصش در خصوص احداث سد بالادست) کاندیدای احداث سایت جدید پرورش میگو میشه؟

یکباره رفتم به 16 سال قبل.اینکه چرا سال 74  تنها کارگاه تکثیر 100 میلیونی میگو با کمک گروه کارشناسی آبزیان بوشهر (البته به عنوان همکار هرچند بعداً کل تکثیر به نام همون گروه که از قضا بنده هم عضو کوچیکی از اون بودم تموم شد)راه اندازی بشه ولی در سالهای بعدبدون اون گروه کارشناسی، هر ساله تولید کارگاه به مرور افت کنه و سرانجام در سال 76 خمپاره بخوره وسطش و هرکی پرتاب بشه به یه اداره ستادی ازسایر ادارات عدیده در اقصی نقاط شیلات خوزستان؟چرا در همون سال 76 مشکلی که سبب تعطیلی کارگاه بندرامام شد(عدم تغییر مرحله ناپلی ها و پائین بودن هچ تخم ها)در بوشهر سبب خیر شد و گروه های تایلندی برای نخستین بار پاشون از همونجا به صنعت میگوی ایران باز شد و تولید لارو رو متحول کردن؟البته اینکه اینهمه از بوشهر مثال میارم دلیلش اینه که خودم بیش از اینکه آبادانی باشم بوشهریم اما سئوالم اینه که مسئولین آبزیان در استانهای دیگه چی میدیدن که ما اینجا ندیدیم؟مهندس بهمنیاری در بوشهر چی میدید که مهندس ...در خوزستان ندید؟

 آیا این ندیدنها از جنس ندیدن اراضی هندیجان در خوزستان و دیده شدن اراضی بویرات و شیف و دلوار در بوشهر نبوده؟الله اعلم...

 منبع:http://abzistan.persianblog.ir