متن خلاصه شده از کتاب میگو(منتشر شده در سال 2010 توسط انتشارات دانشگاه ناتینگهام)

George W Chamberlin

ترجمه:علی قوام پور از Global Aquaculture Advocate

شماره سپتامبر/اکتبر 2011

تحقیقات Fujinaga و همکارانش امکان تولید پست لارو را در مقیاس تجاری فراهم نموده و لارو مورد نیاز پرورش و بازسازی ذخایر را به میزان کافی در دسترس قرار داد.علاوه بر تسهیل در تولید پست لارو ،محققین ژاپنی در تحقیقات خود بر روی اصلاح فنآوری تکثیر و پرورش میگو ،دیگر نیاز به تهیه پست لارو از منابع وحشی نداشتند.

اما علیرغم تحقیقات شایان توجهی که در زمینه تکثیر و پرورش میگو در ژاپن انجام شد،توسعه این صنعت بیشتر در مناطقی با آب و هوای مناسبتر ،دسترسی بیشتر به زمین و با گونه های پرورشی مطلوب تر انجام می گرفت.در خلال سالهای دهه 60 میلادی موج دوم توسعه صنعت میگو ظهور نموده و محققین در پی تطبیق فنآوری های مبتنی بر نتایج تحقیقات فوجی ناگا ،اینبار در سایر مناطق با گونه هائی متفاوت از پنئوس ژاپونیکوس برآمدند.کانون توجه در این میان،ایالات متحده آمریکا و تایوان بود.

رشد سریع میگوی ببری سیاه

در نخستین مقایسه هائی که بین گونه های  مختلف خانواده پنائیده انجام گرفت،میگوی ببری سیاه(Penaeus monodon) سریع ترین رشد و بهترین خوپذیری(Adaptation) را با شرایط پرورشی از خود نشان داد.

تکنولوژی پرورش متراکم این گونه به سرعت در سطح قاره آسیا گسترش یافت و خیلی زود ،گونه پنئوس مونودون به گونه غالب پرورشی در اکثر نقاط جهان مبدل گردید.

در سالهای دهه هشتاد میلادی برداشت 10 تن در هکتار میگوی 30 گرمی گونه مونودون از مزارع پرورش متراکم که پست لارو مورد نیاز خود را از مولدین وحشی اما در کارگاههای تکثیر مصنوعی(و نه از ذخایر طبیعی)تهیه نموده بودند به امری بسیار رایج  تبدیل شده بود.با اینحال افزایش بروز بیماری در بین جوامع وحشی راندمان تولید را هر ساله کاهش می داد.